نگارنده در مقاله حاضر از طریق بازخوانی و بازفهمی جریان تکفیر ی در جهان اسلام، این پدیده را برآمده از
اندیشه های افراطی و متحجرانه ابن تیمیه حرّانی در قرن هفتم هجری و تحلیل نوسلفی گرایی افراطی سید قطب از
نظام های سیاسی اوایل نیمه دوم قرن بیستم و دیدگاه های نظری ابوالاعلی مودودی در باب جهاد می داند که به دلیل
حمایت و پشتیبانی قدرت های جهانی از یک سو و حمایت حاکمان اُسر های و دوده ای منطقه خلیج فارس از سوی دیگر،
به یک پدیده سیاسی امنیتی تبدیل شده است.
مفروض مقاله حاضر با تکیه بر روش زمینه ای پیمایشی، آن است که پدیده تکفیر گرایی دربرگیرنده دو رهیافت
دیوبندی ارهابی در شبه قاره هند و وهابیِ ارهابی در جهان اسلام است و این جریان به دلیل برخورداری از مؤلفه های
فکری و رفتاری خاص همچون: ارتداد و مهدورالدم شمردن دیگران، دشمنی شدید با سایرین، افراطی گرایی در
خشونت و... دارای تصلب گفتمانی و رفتار سلطه جویانه شده است. بنابراین، این پدیده در دسته بندی های موجود از
تکفیرگرایان با « خود » منظر امنیتی در ذیل گفتمان سلبی نگر با ایده سلطه طلبانه قرار می گیرد. این پدیده بین
محور مقاومت و سایرین مرزبندی انحصاری و سخت گیرانه قائل می شود، به همین دلیل ارزیابی امنیتی « دگری »
تکفیر گرایی معاصر در چارچوب ترکیبی از طریق طرح ایده اعمال حداکثر قدرت، فرآیند غیر مشارکتی امنیت سازی،
فرقه گرایی مرجع امنیت، منافع جزئی نگر، و از منظر شاخص مشارکت قشری گرا و نوع فعالیت دارای رویکرد
پاک سازی و نسل کشی است
)